کارگروه الگوی پیشرفت اسلامی - قم

چندین سال است که مقام معظم رهبری در جلسات مختلف نسبت بروز و ظهور پدیده ی جمهوری اسلامی تقلبی آن هم زیر پوسته رسمی نظام تذکرات جدی را ارائه نمودند. امروز در صدد آن هستیم تا ضمن تحلیل وقایعی که در پس ساختارهای رسمی نظام در حال وقوع می باشند، جهت نظام مبارک جمهوری اسلامی را تبیین کرده و گفتمانی انقلابی برای حفظ جهت نظام مبارک جمهوری اسلامی ایجاد نماییم.

انقلاب اسلامی در یک تعریف آکادمیک، ورود عینی علماء و فقهای پرچمدار شیعه به مدیریت تحولات اجتماعی جامعه خویش در مقابل هجمه ی مدرنیته می باشد که از 150 سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 آغاز و 22 بهمن 1357 به پیروزی رسید. مبنای حرکت علمای اسلام برای ورود به مدیریت تحولات اجتماعی، جلوگیری از هضم شاخصه های هویت اسلامی در مقابل هجوم امواج مدرنیته به جوامع اسلامی از جمله جامعه ایران بوده است که اگرچه در ابتدا ورودی تدافعی به مدیریت تحولات اجتماعی بود، ولی به آرامی تخم اندیشه ای بنیادی برای مدیریت فعال تحولات اجتماعی را در میان فقهای شیعه کاشت.

لذا پیروزی انقلاب اسلامی سال 1357 را می بایست حاصل مدیریت فعال تحولات اجتماعی جامعه ایران توسط امام خمینی عظیم الشأن دانست که با حمایت مردم مسلمان و مومن ایران به خوبی مورد شناسی و حمایت قرار گرفت و نهایتا منجر به تشکیل نظام مبارک جمهوری اسلامی در فروردین 1358 گردید. مبنای انقلاب اسلامی که همانا حفظ شاخصه های هویت اسلامی و تحقق شاخصه های معطل مانده هویت اسلامی در جامعه ایران بود، به عنوان مبنای نظام مبارک جمهوری اسلامی تبدیل به آرمان و هدف متعالی نظام گردید.

اما جامعه ایران که از دیرباز به علت بی عرضگی و فریفتگی شاهان و نخبگان موثر در حکومت سلطنتی، متأثر از توطئه ها و فتنه های انگلیسی و آمریکایی بوده است، تنها متأثر از مبنای فقهای شیعه نبوده است، بلکه در کنار مبنای نظام مبارک جمهوری اسلامی می توان دو مبنا دیگر را ذکر نمود که در مدیریت تحولات اجتماعی در حال نقش آفرینی برای تحقق مبنای خویش در جامعه اسلامی می باشد.

جریان به اصطلاح روشنفکری که از گذشته ای دور به عنوان یک جریان شیفته مبانی غربی همواره به دنبال استحاله فرهنگ اسلامی و ایرانی یکی از موثرترین جریانات در مقابله با جریان اسلام ناب محمدی(مبنای انقلاب) می باشد. این جریان در دانشگاه های کشور و همچنین سیستم اداری و کارشناسی کشور نفوذ بسیار بالایی داشته و با استفاده از پشتوانه علمی و تجربی 500 ساله تمدن مدرن اینک نقشی محوری در تصیمیم سازی برای مسئولین نظام ایفا می کند.

مبنای جریان روشنفکری اصلاح هویت دینی به نفع مدرنیزاسیون در جامعه ایمانی ایران اسلامی ست. همانطور که گفته شد این جریان با توجه به نفوذ در ساختارهای تصمیم ساز و همچنین علمی کشور بخش اعظمی از مدیریت تحولات اجتماعی ایران را در اختیار داشته و برای تحقق مبنای خویش تلاش می کند. این جریان با شناسایی بسترهای لازم برای ایجاد تحول در آنها، در مسیر مدرنیزاسیون جامعه ایران با بیان سه اصل اچتناب ناپذیر خویش، مسئولین بی توجه به جهت نظام مبارک جمهوری اسلامی را برای حرکت در مسیر مدرن کردن جامعه اسلامی ایران با خویش همراه می سازند.

اولین اصل اجتناب ناپذیر که جریان روشنفکری برای قانع کردن مخاطبین خویش مطرح می کند، اجتناب ناپذیر بودن پذیرش تمدن مدرنیته در همه ابعادش در زیر بناهاست. این جریان با بیان این مطلب که تمدن مدرن یک تجربه موفق بشری بوده و سرنوشت حتمی بشریت می باشد، بنا دارد که این تمدن را به عنوان آخرین امید بشریت برای رهایی از مشکلات خویش معرفی نماید.

دومین اصل اجتناب ناپذیری که این جریان مطرح می نماید، ضرورت برنامه ریزی دقیق برای تسریع جریان مدرنیزاسیون در ایران می باشد. در واقع با طرح این اصل قصد آن را دارند که جامعه ایرانی اسلامی ما را برای سرعت بخشیدن به سمت توسعه مدرن غربی تشویق نمایند و از آنجا که در اصل اول آنرا سرنوشت حتمی بشریت می خوانند، ضرورت زودتر رسیدن به این تمدن برای سبقت در توسعه ای که روزی همگان به آن خواهند رسید به صورت ناخودآگاه به مخاطب تلقین می کنند.

سومین اصلی توسط این جریان مطرح می شود که در واقع نتیجه منطقی دو اصل دیگر می باشد، ضرورت اصلاح فرهنگ میزبان مدرنیته می باشد، به عبارت دیگر از آنجا که جوامع مختلفی که مدرنیته بر آنها عارض می شود خود دارای فرهنگی دینی یا بومی می باشند، لذا تعارض فرهنگ های بومی و دینی با اصول مدرنیزاسیون مانعی در مسیر مدرنیته کردن جوامع می باشد لذا اگر مسیر مدرنیته سرنوشت قطعی جوامع است و کسانی که زودتر مدرن شوند از مواهب بیشتر این تمدن برخوردار خواهند شد، بنابراین همه باید برای اصلاح فرهنگ دینی و بومی خویش برای تحقق سریع مدرنیزاسیون تمام تلاش خویش را انجام دهند.

حالا با دقت در اصول جریان روشنفکری می توان گفت که مبنای این جریان اصلاح هویت اسلامی جامعه ایران برای هموار سازی مسیر مدرنیزاسیون به عنوان سرنوشت قطعی مردم جهان می باشد، که اتفاقاً اخیراً برخی نخبگان که تسلیم استدلالهای این جریان شده اند برای ورود تحولات اجتماعی جامعه ایران با بیان اینکه دموکراسی (به عنوان یکی از دستاوردهای مدرنیزاسیون در عرصه سیاسی) سرنوشت حتمی بشریت می باشد قصد مقید کردن اخلاق به رأی اکثریت را دارند.

این جریان در مسیر مدیریت تحولات اجتماعی ایران برای اصلاح هویت اسلامی مردم ایران، علمای اسلام و به تبع آن حوزه های علمیه را یکی از فرهنگ های مانع در مسیر مدرنیته کردن جامعه ایرانی می دانند و برای اصلاح این فرهنگ اسلامی مبنای خویش را عرفی سازی فقه قرار داده اند، که در مجالی دیگر به تفصیل در مورد این مسئله بحث خواهیم کرد، همچنین برای اصلاح هویت اسلامی در ایران جامعه فرهنگ نخبگان دانشگاهی از نظر این جریان مانعی در مسیر مدرنیزاسیون شناخته شده و مبنای خویش را برای تحول در دانشگاه را تئوریزه کردن فرآیند مدرنیزاسیون در ایران قرار داده است تا از این طریق برای جامعه ایرانی  توسط دانشگاهیان و نخبگان دانشگاهی  بینش اجتماعی در راستای تسریع مدرنیزاسیون ایجاد نماید.

همچنین این جریان برای تحقق مبنای خویش به عنوان کارشناسان نظام در حال برنامه ریزی براساس شاخصه های توسعه مدرن1(wdi) برای اداره بخش های مختلف اقتصادی، سیاسی، فرهنگی نظام در حال اصلاح هویت اسلامی جامعه ایران از طریق تأثیر گذاری بر ساختارهای اجتماعی جامعه ایران می باشد.

در نتیجه رفتارهای جریان روشنفکری، در آینده جامعه اسلامی ایران به جای مبنای تحقق شاخصه های هویت اسلامی شاهد تحقق جامعه ای غیر اسلامی با تحقق شاخصه های مدرن خواهد بود. اینجاست که ما در زیر پوسته رسمی نظام مبارک جمهوری اسلامی شاهد شکل گیری جمهوری اسلامی تقلبی خواهیم بود.